Miniaturka V cz. III

Hura! No i nareszcie udało mi się skończyć tą część miniaturki. Nie jest ona jakoś specjalnie zadowalająca, ale musiała powstać. Przed nami jeszcze tylko jedna część, ewentualnie dwie i będzie koniec tej Miniaturki. Przepraszam, że tak długo musieliście na nią czekać. Nie będę obiecywać, że następną pojawi się w mgnieniu oka, ponieważ czas mam tylko po pracy by przysiąść, a uwierzcie czasami się po prostu nie chce. Może w weekend usiądę i napiszę parę zdań na kolejną część :) Tymczasem zapraszam na to byle co pod spodem :)

Hermiona  
     

          Siedziała na skraju urwiska, a majowy wiatr targał jej i tak już poskręcanymi włosami na wszystkie strony świata. Dłonie miała splecione na brzuchu, który był nie duży aczkolwiek już zaokrąglony i widoczny dla innych gdy ubierze, bardziej dopasowany ciuch. Patrzyła w dal, na to jak francuskie może tańczy razem z wiatrem. Zawsze marzyła aby przyjechać nad Lazurowe Wybrzeże, ale nigdy nie chciała odwiedzać go w takich okolicznościach. Jest tu już od dwóch miesięcy i od dwóch miesięcy nie rozmawiała z nikim poza swoim lustrzanym odbiciem i poza tą małą istotką, która rozwijała się w jej łonie. Nie chciała z nikim rozmawiać. Czuła się tak bardzo zdradzona przez osoby, które uważała wręcz za rodzinę. Osoby, które znały każdą jej tajemnicę. Każdą. Nawet tą, która ona myślała, że trzyma dla siebie. Ale czy może nazwać tajemnicą to, co okazało się paskudnym spiskowaniem za jej plecami? Raczej nie koniecznie.

           Spojrzała w dół, gdzie o skały rozbijała się woda, a uśmiech wszedł na jej twarz. Chciałaby być jak taka fala. Rozbije się i już jej nie ma. Drugiej takiej fali już nie ma. Każda jest inna. Fale żyją tak krótko, ale są tak piękne. Gdy tak patrzyła na te piękne zjawisko, pomyślała, że mogłaby to zakończyć w tak bardzo łatwy sposób. I próbowała. Ale okazało się, że można patrzeć, ale nie można stąd skoczyć. Niestety. A naprawdę chciała to zakończyć. Chciała umrzeć razem z tym dzieckiem niż pozwolić je sobie odebrać i patrzeć jak umiera w imię lepszego dobra. Ona miała gdzieś to dobro jeśli zależało ono od życia jej dziecka. Przysięgła sobie, że gdy tylko to wszystko się skończy wróci do niemagicznego Londynu i zapomni o magii. Połamie własną różdżkę, zapewniając sobie w ten właśnie sposób brak powrotu do krainy magii. Ta magia właśnie odbiera powoli, jej własne dziecko.

          Usłyszała za sobą kroki i wiedziała, że ktoś za jej plecami będzie jej kazał wrócić już do środka, ponieważ siedzi tu za długo i pewnie przemarzła. Ale nie przemarzła i nie ma ochoty wracać gdzieś, gdzie są tak bardzo zdradzieckie i zakłamane osoby. Chciała być sama. Sama ze swoim dzieckiem, które teraz może mieć tylko dla siebie i ma pewność, że nikt jej go nie wyrwie z ramion. Czy naprawdę chciała tylko tak wiele? Chciała móc urodzić to dziecko i je wychować. Wychować nawet z nim. Z Draco Malfoy’em. Ale sam zainteresowany jak i myślała jej najlepsi przyjaciele, mają całkiem inne plany co do tego dziecka, które nosi w swoim łonie. Oni chcą je po prostu zabić. W jej głowie siedzi myśl, jak Draco może być taki spokojny, jak może ze spokojem mówić o zabiciu własnego dziecka. Przecież będzie ojcem! To dziecko jest również jego a on tak po prostu bez wahania chce je zabić!

          -Hermiono – zacisnęła zęby, żeby nie odezwać się do niego. Do mordercy własnego dziecka. Co prawda jeszcze go nie zabił, ale ma zamiar to zrobić. Jest taki sam jak reszta Malfoy’ów. Jest wstanie zabić z zimną krwią, nawet jeśli chodzi o jego własne dziecko. Lucjusz Malfoy, też by zabił Draco gdyby tylko tak mu kazano. I Draco chce zrobić to samo. Chce zabić własne dziecko, dla większego dobra, bo tak mu powiedziano. Powiedziano mu, że zabijając własne dziecko uratuje i zbawi świat. Dlaczego chce to zrobić? Owszem każdy chciałby aby ta cała wojna już się zakończyła, ale czy Draco tak bardzo pragnie być lepszy od Harry’ego Potter’a, że jest wstanie zabić własne dziecko? Czy naprawdę chęć konkurencji i ciągłego walczenia ze sobą o to kto jest lepszy doprowadziła młodego Malfoy’a do tego, że jest w stanie zabić by być lepszym od Potter’a? – Ginevra zrobiła obiad i…

-Nie jestem głodna – powiedziała po czym wstała i ruszyła w stronę domu. Nie chciała spędzać z nim ani sekundy dłużej. Nie z nim.

Draco

Patrzył na to jak odchodzi i czuł, że z każdym dniem ją traci. Heh zabawne. Czy może ją stracić gdy nawet jej nie miał? Ona myśli, że łatwo mu jest z tą sytuacją, ale nie jest. Jemu też jest ciężko ze świadomością, że musi odebrać życie temu małemu człowiekowi, którego sam powołał do życia. Dlaczego ona chociaż nie porozmawia z nim? Dlaczego nie chce chociaż zrozumieć? Dlaczego? Gdyby chociaż dała sobie to wszystko wytłumaczyć. Gdyby chociaż go posłuchała, ale nie chce słuchać. On ją rozumie, naprawdę ją rozumie, ale dlaczego ona nie może chociaż spróbować zrozumieć jego? Wysłuchać. Tylko najzwyczajniej w świecie wysłuchać.

          Odwrócił się i ruszył w ślad za Hermioną. On nie podda się tak łatwo, na pewno nie. Za bardzo zaczęło mu zależeć na niej. Jeszcze dziś spotka się z matką i Snape’m i porozmawia o tym, czy jest jakieś wyjście z tej sytuacji. Czy może jest gdzieś jakaś luka. Jakiś sposób na to, aby nie musieć odbierać życia tej niewinnej istocie. Jego dziecku. Gdyby tylko był sposób. Gdyby tylko była możliwość, która pozwoliłaby na to, aby ich dziecko nie musiało umierać, to może Hermiona wtedy dałaby mu szanse? Może wtedy pozwoliłaby mu wychować to dziecko razem? Ma na to ogromną nadzieję.

          -Nie chce nawet nic zjeść – usłyszał gdy tylko przekroczył próg domu – Ona musi jeść Draco.

          -Wiem – spojrzał na Ginny i westchnął – Zaczynam mieć jej fochów po dziurki w nosie. Ja rozumiem, że jest wściekła, ale głodzeniem się nic nie wskóra – wziął głęboki wdech i rozejrzał się po pomieszczeniu – Idę do niej. Koniec z podchodami. Miarka się przebrała – ruszył żwawym krokiem w stronę schodów i zaczął wbiegać po dwa schodki. Nie zatrzymał się nawet na chwile i już po sekundzie otworzył drzwi z hukiem, strasząc tym siedzącą, na łóżku dziewczynę – Dość!! Na brodę Merlina Granger dość! Zachowujesz się jak rozkapryszone dziecko! Owszem spiskowaliśmy za Twoimi plecami, owszem okłamywaliśmy Cię, ale gdybyśmy Ci powiedzieli w życiu byś się nie zgodziła! Zresztą myślisz, że mnie też jest łatwo?! Myślisz, że mnie to nie boli?! A uwierz kurwa, że boli i to cholernie mocno! To również moje dziecko i nie myśl, że tak łatwo przyszło mi podjąć tą decyzję! Wiem, że to dziecko nie jest niczemu winne, ale pomyśl tylko! Czy Potter też prosił się o to co go spotkało?! Czy inni czarodzieje, też prosili się o to co się teraz dzieje?! Ile jeszcze niewinnych osób musi zginąć?! Odpowiedz przed samą sobą! Wolisz aby tylko jeszcze jedno małe niewinne życie zostało odebrane, czy setki tysięcy? Wolisz skazać na śmierć teraz własne dziecko, czy czekać aż sługusy Voldemorta znajdą każdą bliską Ci osobę i wybiją w pień?! Zastanów się nad tym. Pomyśl, co jest lepsze. Ocalić jedno istnienie i skazać na śmierć tysiące innych, czy skazać na śmierć jedno a ocalić tysiące. Jesteś inteligentna, i wierzę, że podejmiesz słuszną decyzję, nawet jeśli miałoby to boleć do końca życia, tak jak i mnie będzie boleć już zawsze. Ale wierzę, że moglibyśmy jeszcze stworzyć razem coś pięknego. Tylko pomyśl – odwrócił się i wyszedł z pokoju, zostawiając za sobą, bądź co bądź kobietę, którą kocha całą we łzach. Musiał jej to powiedzieć. Musiał wreszcie, nią potrząsnąć, nawet jeśli zrani tym bardziej. Ona musi zrozumieć. Musi.